EFENDİLER EFENDİSİ’NE

İzin ver ummâna, ben de dalayım
Efendiler, efendisi Efendim.
Kalem âciz, yazan âciz, dil âciz
Efendiler, efendisi Efendim.

İnsanoğlu Sen’i, her dem okusun
Gergefinde ilmik ilmik dokusun
Güller bile Sen’den alır kokusun
Efendiler, efendisi Efendim.

Seninle yayıldı mârifet, sanat
Nedir küfürdeki bu kadar inat?
Zulümle dolmuştu bütün kâinât
Efendiler, efendisi Efendim.

Neler çektin neler, ehl-i küfürden
Sağırdan, dilsizden, kalp gözü körden
Medet umanlar var, hâlâ o şerden
Efendiler, efendisi Efendim.

İlimle, îmanla, şefkatle… doldun
Nur olarak doğdun, gül gibi soldun
Hem inse, hem cinne Peygamber oldun
Efendiler, efendisi Efendim.

Hendek’te ağladın, Bedir’de güldün
İrşatla, tebliğle durmadan yeldin
Garip, gurebânın gözyaşın sildin
Efendiler, efendisi Efendim.

Sana hasret kaldı mihrapla/minber
Vahiyle yayıldı, o misk-i amber
Gönüller Sultanı ufuk Peygamber
Efendiler, efendisi Efendim.

Ne kadar methetsem az gelir seni
Aşkınla gark eyle, ne olur beni
İnsanlığa sundun, en “ekmel” dini
Efendiler, efendisi Efendim

Olan güzelliği, ben sende gördüm
Ümmetin olunca, murâda erdim
Tek örnek, tek önder Sen’sin Efendim
Efendiler, efendisi Efendim.

Yanık yüreklerde gül oldun açtın
Sevgi tohumunu kalplere saçtın
Sonunda, “Refik-i âlâ”ya uçtun
Efendiler, efendisi Efendim…

Bir canım var, Sana kurban Efendim…
Canımın Cânân’ı, Sen’sin Efendim…
En sevgili Sen’sin, Sen’sin Efendim…
Doğum günün, KUTLU olsun Efendim...